Razgovor majke i sina
Abstract
Ovaj članak se bavi svjedočanstvom u formi majčinog razgovora sa sinom, ubijenim tokom rata oktobar 1992 – januar 1995. u opkoljenom Sarajevu. Sam dnevnik je životno svjedočanstvo majke koja pišući i uz pomoć vjere pokušava, u čemu na kraju i uspijeva, prevladati unutrašnje vrenje, duboko u njenom srcu nakon tragičnog gubitka, i konstitutirati duševnu ravnotežu unutar svoje ličnosti, a i vlastite porodice u ratom izmučenom Sarajevu. Dalje, moja analiza tekstualno uspostavlja vezu između njenog ličnog iskaza i heroina iz usmene i klasične književnosti, iz mita i usmene tradicije, te ih smješta na isti nivo zajedno sa svim majkama iz šireg konituniteta dimenzija vremena i prostora. Majčin dnevnik postaje krikom
iskazivanja stoljetne emocije i stavova navedenim u kristaliziranim slikama, prepoznatljivim kao takvim kroz periode neslaganja koji rezultiraju u sukobljavanju pojedinaca sa svijetom.
