Intendiranost Huserlove fenomenologije Descartesovom kogitacijom
Abstract
Ovaj rad se bavi odnosom Descartesove kogitacije i Huserlove fenomenološke intencionalnosti, odnosno uticajem racionalističke flozofje na fenomenologiju kao jednu od najvažnijih epistemoloških koncepata moderne flozofje. Nakon što je svoje epohalno otkriće, sadržano u sintagmi cogito ergo sum, aplicirao na cjelokupni spoznajni horizont, Descartes je izašao sa područja objektivnog, izvanjskog svijeta i epistemologiju trajno situirao u prostore onog unutrašnjeg koje se razlikuje od svog izvornog uzorka jer je izmijenjen onim intencionalnim, kreativnim, transcendirajućim faktorom. Epistemologija se tako više ne bavi objektivnim svijetom nego fenomenima koje Huserl u daljem postupku podvrgava redukciji nazvanoj fenomenološka epohé koja bi trebala da nas odvede nazad, k samim stvarima kao cilju spoznavanja uopće. Huserl uspijeva početni ego cogito razviti u ego cogito cogitatum. Autor u ovom tekstu pokazuje stvarnu intendiranost Huserlove fenomenologije onim kritičkim aspektom Descartesove kogitacije kao i aktuelnu poziciju fenomenologije u epistemološkoj povijesti sa aspekta njenog fundacionalizma.
