Smajli nije nasmijan, to nam se samo pričinilo

Abstract

U dosadašnjim teorijama vizuelnih komunikacija postoji jasna distinkcija između znaka i simbola. U komunikacijskom odnosu znak predstavlja označeno, a u korelaciji sa označiteljem nema dinamičan odnos, tj. nema silu koja pokreće emociju. Ako prihvatimo da su smajliji i druge ikone digitalnih komunikacija znakovi koji upućuju izravno na pojam koji se opisuje u svrhu prenošenja određene poruke – informacije, čije značenje ne iziskuje nikakve intelektualne spoznaje, onda  njihova svrha nije pokretanje emocija na bilo kojoj razini. Međutim, razni oblici smajlija koji oslikavaju emociju i služe za prenos emotivne poruke sa ciljem izazivanja emotivne reakcije izlaze iz forme pukog označavanja znakom i preuzimaju drugu ulogu. I to nije sporno. A šta je onda sporno? U savremenim digitalnim komunikacijama nedostaju razni simboli iz prošlosti, simboli različitih kultura i tradicija. Odsustvo  tradicionalnih simbola stvara prazninu u inače bogatom digitalnom prostoru. Smajliji – emotikoni popunjavaju tu prazninu i mijenjaju njihovo mjesto, iako ta njihova uloga nije odmah uočljiva. Oni imaju tendenciju da zamijene ulogu tradicionalnih simbola. I ovdje nastaje zaplet...